|
Zielononóżka kuropatwiana
W okresie
powojennym, ta nasza narodowa kurka, nierozerwalnie
związana z krajobrazem wsi polskiej, powoli wyparta
została z kurników przez obce bardziej wydajniejsze
rasy.Ta niezwykle żywotna kura ,która przetrwała dwie
wielkie pożogi wojenne, nie poddała się też chorobom i
drapieżnikom, skazana została na niebyt przez
bezsensowne i nieubłagane prawa ekonomii. Ratunkiem dla
rasy było objęcie jej oficjalnym programem ochronnym
przez AR w Krakowie i AR w Lublinie. Z racjonalnego
punktu widzenia nie jest to najlepsza forma ochrony tej
jakże wiejskiej rasy, która powinna tak jak przed
wiekami korzystać z zielonych pastwisk, grzebać, kwoczeć
i w sposób naturalny wysiadywać i wodzić swoje
potomstwo. Takie warunki naturalnego wychowu istnieją
tylko na wsi polskiej w małych i dużych gospodarstwach
wiejskich a szczególnie w tych parających się
agroturystyką. Uważam, że należy w sposób zorganizowany
i przemyślany przywrócić ten skarb narodowy polskiej
wsi.
Kury tej rasy są
znakomicie przystosowane do warunków chowu na wolnych
wybiegach, odporne na choroby oraz znoszą jaja o niskim
poziomie cholesterolu w żółtku. Istnieje możliwość
dalszego obniżania poziomu cholesterolu w żółtku jaja
tych kur, przy żywieniu paszami z udziałem odpowiednich
mieszanek ziołowych. Kogutki odchowywane do 14 tygodnia
życia na zielonych wybiegach, mimo stosunkowo niskiej
masy ciała (1200 g), charakteryzuje bardzo smakowite
mięso i mało otłuszczona tuszka.
"Polska zielononóżka
odznacza się nadzwyczajną nośnością jaj: przeciętnie
znosi rocznie 150 - 180 jaj. Młode kury marcowego lęgu ,
niosą się już z początkiem września..."
Krajowy
wzorzec kur rasy
Zielononóżka kuropatwiana
Kura
-
charakteryzuje się lekką, zgrabną głową o szerokości 32
mm i długości 77,8 mm (długość mierzona jest od kości
potylicy do kości dzioba). Oczy żywe, okrągłe, barwy
pomarańczowej z ciemniejszą obwódką. Dziób średniej
wielkości, silny, lekko zakrzywiony, koloru od kości
słoniowej do brązu. Grzebień pojedynczy, stojący,
o 6 zębach, koloru od różowego do jasnoczerwonego.
Dzwonki czerwone, małe, zaokrąglone. Zausznice
czerwone, podłużne. Policzki słabo owłosione, różowe.
Upierzenie głowy kuropatwiane z przewagą żółtego, a sam
wierzch głowy ciemniejszy. Szyja prosta, długa o żółtym
kuropatwianym upierzeniu, każde pióro wzdłuż stosiny
posiada prążek ciemnobrązowy, prawie czarny. Szyja
przechodzi w tułów o szerokich plecach, wpisany w
prostokąt. Pierś wysunięta do przodu. Średnia długość
mostka wynosi 116,2 mm, a kąt piersi 71o.
Ogon zaokrąglony, zadarty lub odchylony, o ciemnych
popielatych piórach. Skrzydła przylegające o barwie
kuropatwianej. Plecy koloru beżowo-brązowego dropiate,
pióra u nasady w części puchowej ciemnopopielate. Pierś
w górnej części posiada pióra koloru łososiowego, a w
dolnej - puchowej popielate. Lotki I rzędu są
ciemnopopielato-szaro-czarne. Lotki II rzędu w górnej
części są koloru lotek I rzędu, a w dolnej dropiate,
jasnobrązowe z odcieniem ciemno popielato-brązowym. Uda
mocne, brudno łososiowe, w części puchowej popielate.
Skoki jasno-zielonożółte o średniej długość 103 mm, a
grubość 9,5 mm, zakończone 4 palcami. Kura znosi jaja o
kremowej skorupie. Średnia masa ciała 1700 g. Kura żywa,
lecz zrównoważona.
Kogut
-
posiada głowę średniej wielkości, lekką, o szerokości
36,1 mm i długości 82,9 mm. Oczy żywe, okrągłe lub lekko
podłużne, koloru rudo-pomarańczowego. Dziób krótki,
silny, od góry szary, przechodzący w kolor kości
słoniowej, lekko zakrzywiony. Grzebień duży, pojedynczy,
zwisający na prawą stronę, o 9 zębach, barwy czerwonej.
Dzwonki duże, gładkie, czerwone. Zausznice średniej
wielkości, czerwone. Policzki także czerwone, pokryte
nielicznymi piórkami. Upierzenie głowy razem z szyją
złoto-pomarańczowe, przy czym głowa jest nieco
ciemniejsza. Szyja prosta, średnio krótka, dobrze
upierzona. Pojedyncze pióra szyi w górnej swojej części
rudo-pomarańczowe, a u nasady barwy ciemnopopielatej.
Kołnierz jaskrawej barwy, złocisto-pomarańczowy. Tułów
pełny, trójkątny, od strony barkowej i grzbietowej
rudo-brązowy z siodłem złocisto-pomarańczowym, grzbiet
szeroki, pochylony ku tyłowi. Pierś cofnięta i wydatna.
Średnia długość mostka 132,8 mm. Niektóre pióra wzdłuż
stosiny po stronie lewej zaznaczone są czarną kreską. W
części piersiowej, udowej i na podbrzuszu pióra od spodu
są czarno-popielate. Ogon czarny, zadarty, z zielonym
połyskiem. Lotki I rzędu czarne, II rzędu również
czarne, a od dołu wzdłuż stosiny brzeg piór brązowy.
Skrzydła zwięzłe, przylegające, dobrze upierzone. Skoki
o długości 125,1 mm i grubości 11,9 mm, mocne, z
ostrogami, popielato-zielonożółte o 4 palcach.
Ogólne
wrażenie: ptaki mocnej, zwartej budowy, o silnym
metaliczno - zielonym połysku piór, spokojne, o masie
ciała 2550 g.
Zbigniew
Gilarski
Cały artykuł znaleźć
można w lutowym numerze "Fauny i Flory" 2/2007.
Fragmenty artykułu
opublikowane za zgodą autora. |
